غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام
عـالم پر از ندای حسین و نوای اوست دل در فغان به زمـزمۀ نـیـنوای اوست گلشن شود ز خـون شهـیدان اگر جهان ذوق و صفایش از چمن كربلای اوست روزی جهـان بگـیـرد اگر بانگ یا الـه شك نیست كز تموّج بانگ رسای اوست آب بــقـــا كـه زنــدگـی جــاودان دهــد در پیش عـارفـان اثـر خـاك‌پـای اوست تنها نه از جهـان كه ز جان نیز بگذرد صاحبدلی كه شیـفـته و مبـتـلای اوست گـو دردمـنـد عــشـق نـگــردد پــی دوا كاین درد را علاج ز دارالشّفای اوست از شـوق بـاغ خـلـد نـلـرزد، اگـر دلـی انـدر هـوای بـارگـه كــربــلای اوسـت مفـتون هر تعـلق و مجـذوب هر هوس كفر است گـفتن اینكه دلم آشنای اوست نشناخت بی حسین خدا را كسی به حق در جمله ماسوا نه خدا جز خدای اوست دین جُـست لـیك هیچ نشانی ز دین ندید سرگشته‌ای كه چشم به سوی سوای اوست |